ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ;
- Ποιος ξέρει ή ποιος θυμάται τον Αρία;
- Αλλά όλοι τραγουδάμε τους στίχους του, στο «Ένας φίλος ήρθε απόψε απ΄ τα παλιά». Τραγούδι που έχει γράψει ιστορία.
- Ποιος ξέρει ή ποιος θυμάται τον Γιάννη Φερμάνογλου;
- Αλλά όλοι τραγουδάμε τους στίχους του, στο «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη.» Τραγούδι που τραγούδησε η Σοφία Λόρεν και παίζεται σε δεκάδες εκτελέσεις σε όλο τον κόσμο.
- Ποιος ξέρει ή ποιος θυμάται τον Γιάννη Σπάρτακο;
- Αλλά όλοι τραγουδάμε το «Θα σε πάρω να φύγουμε». Τραγούδι που έκανε διεθνή καριέρα και παίζεται από μεγάλες ορχήστρες σε όλο τον κόσμο.
- Ποιος ξέρει ή ποιος θυμάται τον Μίμη Κατριβάνο;
- Αλλά όλοι τραγουδάμε το «Δυο πράσινα μάτια». Τραγούδι που έκανε επίσης διεθνή καριέρα.
Αναρωτηθήκατε ποτέ, ποιος θα ξέρει ή ποιος θα θυμάται, μετά
από τριάντα, σαράντα ή και πενήντα χρόνια, δημιουργούς και ερμηνευτές που
σήμερα αποτελούν βασικούς παράγοντες του ελληνικού τραγουδιού, του ελληνικού
μας πολιτισμού;
Ποιος θα τους ξέρει ή ποιος θα τους θυμάται τότε;
Και γιατί κι αυτοί, οι σημερινοί, δεν θα έχουν την ίδια
ακριβώς μοίρα, την ίδια ακριβώς τύχη, με όλους εκείνους που εντελώς τυχαία
ανέφερα και με δεκάδες άλλους ανθρώπους του τραγουδιού, ανθρώπους του
πολιτισμού μας, που δημιούργησαν, που ερμήνευσαν, σε αυτή την Χώρα μερικές
δεκάδες χρόνια πριν;
Μοίρα και τύχη λησμονιάς. Και τελικής σιωπής. Καμιά αναφορά.
Καμιά μνεία για εκείνους που δημιούργησαν πολιτισμό. Για εκείνους που μας
άφησαν τα τραγούδια τους. Αυτές τις μικρές σημαδούρες της ζωής μας.
Για αυτό δημιουργήσαμε τον «ΟΜΙΛΟ ΜΝΗΜΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ».
Για να σώσουμε, να διαφυλάξουμε και να στείλουμε στο μέλλον,
ακόμη και στο μακρινό, τα πιο σημαντικά και αντιπροσωπευτικά έργα κάθε
δημιουργού και κάθε ερμηνευτή.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει, σχεδόν σε καμιά περίπτωση, από
τους φυσικούς κληρονόμους. Και να περάσει από γενιά σε γενιά.
Οι λόγοι είναι εμφανείς.
Έλλειψη οργάνωσης, υποδομών, ανθρώπων, εγκαταστάσεων για
κάθε έναν χωριστά.
Η ιστορία μας έχει δείξει πως στις περισσότερες φορές η
πολιτιστική κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο καλλιτέχνης φυλάσσεται, ασφαλώς με
αγάπη, από την πρώτη γενιά κληρονόμων. Και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν
αξιοποιείται. Από άγνοια, από έλλειψη μέσων, πολλές φορές και από αδιαφορία.
Μα τα πράγματα γίνονται τραγικά όταν περάσουμε σε δεύτερη
και τρίτη γενιά.
Μέσα σε αυτά τα δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια, έχουν σχεδόν
τα πάντα χαθεί.
Θα αφήσουμε να συνεχίσει να συμβαίνει αυτό;
Θα αφήσουμε τα μοναδικά δείγματα του πολιτισμού μας στην
τύχη τους;
Έχουμε το δικαίωμα;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Υ.Γ. Και για να μην αυταπατόμαστε.
Να θυμίσω ότι στο Internet
είμαστε φιλοξενούμενοι και για τις αναρτήσεις μας αποφασίζουν άλλοι. Οι
εταιρίες που διαθέτουν τις ανάλογες πλατφόρμες. Εκείνες αποφασίζουν κάθε πότε
θα κάνουν γενικές εκκαθαρίσεις.
